اگر زن شيرده گمان غالب كند كه در صورتروزه

گرفتن ضرر شديد به طفل وى خواهد رسيد

اجازه دارد روزه نگيرد. صرف قضاى روزه بر آنها

فرض است.
از انس بن مالك كعبى روايت شده كه

رسول اللهص فرموده است: «إِنَّ اللَّهَ وَضَعَ عَنِ

الْمُسَافِرِ الصَّوْمَ وَشَطْرَ الصَّلاَةِ وَعَنِ الْحُبْلَى وَالْمُرْضِعِ

الصوم». «خداوند برداشته از مسافر روزه و نصف

نماز را و از زن حـــاملـــه و شيرده روزه را»[1]. امام ابو حنيفه

/ مي‌فرمايد: اگر زنى حامله يا شيرده از روزه گرفتن

بترسد جايز است افطار كند فرق نمى‌كند كه خوف

او بر خودش و طفل‌اش و يا تنها بر خودش و يا تنها بر

طفلش باشد، و در صورت كه قدرت يافت صرف بر او

قضاء لازم است نه فديه، همچنان پيهم روزه گرفتن در ايامى كه

قضا مى‌كند بر او لازم نمى‌باشد. اين حكم براى زنى كه فرزند

خود را شير می‌دهد و زنى كه براى شير دادن اجير شده فرقى

ندارد زيرا اگر مــادر طفل باشد شير دادن به اساس

ديانت بر او واجب است، و اگر اجير باشد شير دادن به اساس

عقد بر او واجب شده است.


 [1]- احمد، ابوداود، ابن ماجه، ترمذى